Mijn naam is To Man Kei, voor de vrienden Kiki. Ik ben een internationale para-badminton atlete. Dit wil zeggen dat ik een fysieke beperking heb en op een aangepaste manier badminton speel. In mijn geval is dat in een rolstoel. In België hanteren we eerder de term g-badminton.
In de zomer van 2007 en als 20-jarige raakte ik betrokken bij een verkeersongeval. Als toenmalige studente Kinesitherapie & Revalidatiewetenschappen wist ik meteen wat er aan de hand was. Mijn ruggenmerg werd geraakt en beschadigd ter hoogte van wervel T12 waardoor ik verlamd ben vanaf de heupen. Sindsdien breng ik mijn leven door in een rolstoel. Na maanden revalidatie nam ik het jaar nadien mijn studies terug op, echter in een andere richting Optiek & Optometrie. Na 3 studiejaren heb ik mijn bachelor opleiding vlot afgerond met onderscheiding. Een jaar later ben ik tewerk gesteld bij de firma Johnson&Johnson.
Wanneer ik een zekere stabiliteit voelde op mijn werk, ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe sociale sportieve hobby. Ik zwom destijds, maar daar was het moeilijk om sociale contacten te leggen. Mijn eerste gedachte ging naar rolstoeltennis, omdat ik in mijn jeugdjaren nog getennist heb en een initiatie rolstoeltennis geprobeerd heb in het revalidatiecentrum. Toch ging ik verder op zoek naar het aanbod dat Vlaanderen heeft voor sporten met een fysieke beperking. Daar kwam ik badminton tegen. Ook een racketsport gelijkaardig als tennis, maar misschien minder intensief. Laten we dit even uitproberen. Zo was ik op zoek naar een club met een g-werking in de buurt van waar ik woon of werk. Zo veel zijn er niet in Vlaanderen. Maar gelukkig was er één dichtbij Ninove, namelijk Badminton Club Herne. Daar heb ik de kans gekregen om van de sport te proeven, maar al snel werd ik er verliefd op en ik kan je garanderen dat dit zeker niet minder intensief is als tennis.
Zo kwam in 2013 badminton in mijn leven. De eerste twee jaar was de sport louter recreatief bedoeld, wekelijks anderhalf uurtje spelen. Ik kwam goed overeen met de trainer Sven. Af en toe wanneer de g-training gedaan is, bleven we nog even hangen en speelden we nog een uurtje verder. Stilletjes aan begon ik ook deel te nemen aan kleine toernooien in België en Nederland. Ik, maar ook de trainer begon de sport echt leuker en leuker te vinden en zo werd er een extra trainingssessie voorzien in de week.
Sven werd nationale coach en ging met het Belgisch team naar internationale toernooien. Op een gegeven moment vroeg hij of ik ook niet van dat circuit wou proeven. Ik was degelijk gepassioneerd door badminton, maar om internationaal al te gaan scoren, daar lag mijn ambitie nog niet. Maar na een paar keer het gesprek te voeren, werd ik uiteindelijk toch door hem overhaald en heb ik in 2015 mijn eerste stappen gezet op dat wereldwijde topniveau. Ja ja, juiste keuze! Ik heb geweldig genoten van die keer en ik snakte naar meer. En zo is mijn badmintoncarrière begonnen.
Ik heb nu een twintigtal toernooien gespeeld en telkens heb ik dit gecombineerd met mijn deeltijdse job. Echter 2019 was een kwalificatiejaar voor de Spelen en de balans werk/sport werd helaas verstoord. Ik kon beide niet meer optimaal combineren en dus heb ik eind 2019 de beslissing genomen om fulltime voor de sport te gaan. Want de ultieme droom, voor elke atlete denk ik, zijn de (Olympische) Paralympische Spelen. Of editie Tokyo mijn eerste Spelen wordt, ben ik nog niet zeker. Met de maximale omkadering en steun die ik nu heb van zowel Badminton Vlaanderen, Parantee-Psylos en BCHerne, ga ik ook het maximum uit mezelf halen om dit waar te maken. Moest het me deze keer jammer genoeg niet lukken, niet getreurd, Parijs 2024 here I come!
